.jpg)
Αναρτήσεις
Πριν από 15 χρόνια
August Heisenberg, Εγκώμιον - Βίος του αγίου Ιωάννου βασιλέως του Ελεήμονος, Cod. Vatic. gr. 579, foll. 229-250
. Heisenberg August, *1869 Osnabrück, † 1930, mittel- und neugriechische Philologie, o. Univ.-Professor, München, Philos.-philol. Kl., ao. M. 1911, o. M. 1913. 
.
H εκπαίδευση και η μόρφωση στα χρόνια του Βατάτζη
. 
Φωτ. (Αριστερά) : Sir Steven Runciman - Ο μέγιστος βυζαντινολόγος του 20ου αιώνα
Η λεηλασία του 1204 αναστάτωσε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Ο ελληνισμός βρισκόταν τότε στο ύψος του. Ο Μιχαήλ Ακομινάτος μόλις είχε πάει στην Αθήνα γεμάτος ενθουσιασμό για το κλασικό της παρελθόν και ο μεγάλος κληρικός Ευστάθιος Θεσσαλονίκης μόλις πριν από λίγο είχε τελειώσει τα σχόλιά του στον Πίνδαρο. Τώρα οι λόγιοι σκορπίστηκαν, οι σχολές τους εξαφανίστηκαν και τα βιβλία τους καταστράφηκαν από τις φλόγες των Λατίνων.
Η λογιοσύνη ωστόσο δεν χάθηκε και πολύ γρήγορα κέντρο της έγινε η εξόριστη αυλή της Νικαίας. Εκεί εγκαταστάθηκε ο σοφός Βλεμμύδης. Ο πατέρας του ήταν γιατρός στην Κων/πολη και το 1204 αποσύρθηκε στην Προύσα. Στο χάος που επακολούθησε μετά την καταστροφή, ο Βλεμμύδης δυσκολεύτηκε να βρει δασκάλους και τελικά τα περισσότερα τα έμαθε από έναν ερημίτη στα βουνά της Βιθυνίας που τον έλεγαν Πρόδρομο και που του δίδαξε αριθμητική, γεωμετρία και αστρονομία.
Το 1238 ο Βλεμμύδης περιόδευσε τον παλιό βυζαντινό κόσμο και συγκέντρωσε χειρόγραφα, εφοδιασμένος με συστατικά γράμματα του αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Γ’ Βατάτζη. Χάρη κυρίως στις δικές του προσπάθειες η παιδεία στη Νίκαια έφτασε σ΄ένα επίπεδο υψηλό. Εκεί σπούδασε και δίδαξε ο Παχυμέρης και ο Ακροπολίτης. Και η αυλή της Νικαίας προστάτεψε ιδιαίτερα τα γράμματα.
(Steven Runsiman, Βυζαντινός πολιτισμός)
Φωτ. (Αριστερά) : Sir Steven Runciman - Ο μέγιστος βυζαντινολόγος του 20ου αιώνα
Η λεηλασία του 1204 αναστάτωσε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Ο ελληνισμός βρισκόταν τότε στο ύψος του. Ο Μιχαήλ Ακομινάτος μόλις είχε πάει στην Αθήνα γεμάτος ενθουσιασμό για το κλασικό της παρελθόν και ο μεγάλος κληρικός Ευστάθιος Θεσσαλονίκης μόλις πριν από λίγο είχε τελειώσει τα σχόλιά του στον Πίνδαρο. Τώρα οι λόγιοι σκορπίστηκαν, οι σχολές τους εξαφανίστηκαν και τα βιβλία τους καταστράφηκαν από τις φλόγες των Λατίνων.
Η λογιοσύνη ωστόσο δεν χάθηκε και πολύ γρήγορα κέντρο της έγινε η εξόριστη αυλή της Νικαίας. Εκεί εγκαταστάθηκε ο σοφός Βλεμμύδης. Ο πατέρας του ήταν γιατρός στην Κων/πολη και το 1204 αποσύρθηκε στην Προύσα. Στο χάος που επακολούθησε μετά την καταστροφή, ο Βλεμμύδης δυσκολεύτηκε να βρει δασκάλους και τελικά τα περισσότερα τα έμαθε από έναν ερημίτη στα βουνά της Βιθυνίας που τον έλεγαν Πρόδρομο και που του δίδαξε αριθμητική, γεωμετρία και αστρονομία.
Το 1238 ο Βλεμμύδης περιόδευσε τον παλιό βυζαντινό κόσμο και συγκέντρωσε χειρόγραφα, εφοδιασμένος με συστατικά γράμματα του αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Γ’ Βατάτζη. Χάρη κυρίως στις δικές του προσπάθειες η παιδεία στη Νίκαια έφτασε σ΄ένα επίπεδο υψηλό. Εκεί σπούδασε και δίδαξε ο Παχυμέρης και ο Ακροπολίτης. Και η αυλή της Νικαίας προστάτεψε ιδιαίτερα τα γράμματα.
(Steven Runsiman, Βυζαντινός πολιτισμός)
Απόπειρα ενώσεως των Εκκλησιών κατά των χρόνων της Φραγκοκρατίας. Υπέρμαχος της πατρίδος και της ακαινομήτου ορθοδόξου πίστεως ο αυτοκράτωρ Βατάτζης
Τω 1222 Πατριάρχης Κων/πόλεως εν Νικαία εξελέγη ο Γερμανός Β’ (1222-1240) ανήρ μεγάλης παιδείας και δραστηριότητος καθ’ ο έτος τελευτήσαντα τον Θεόδωρον Α’ Λάσκαριν διεδέχθη ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης (1222-1254). Ο νέος Πατριάρχης άμα τη χειροτονία αυτού έγραψε προς το εν Κων/πόλει αποφασισμένον ορθόδοξον ποίμνιον προτρέπων αυτό να εμμένη εν τη ορθοδόξω πίστει βραδύτερον έγραψε και προς τον παρείσακτον λατίνον Πατριάρχην Κων/πόλεως παρακαλών αυτόν να παύση τους κατά των ορθοδόξων διωγμούς. Βαρυαλγών δ’ εμάνθανεν ο Πατριάρχης τα μαρτύρια των Κυπρίων ορθοδόξων οίτινες ζώντες εκαίοντο και μυρία κακά έπασχον παρά των δυτικών, των χριστιανών εαυτούς νομιζόντων, μόνον και μόνον διότι οι Έλληνες δεν ήθελον ν’ απομακρυνθώσιν από της ορθοδόξου πίστεως.Και προς τους Κυπρίους μετά συνοδικήν απόφασιν ο Πατριάρχης γράψας συνέστησεν εγκαρτέρησιν εν τη ορθοδόξω πίστει.
Επειδή όμως ένεκα πολιτικής ανάγκης ο Βασιλεύς Ιωάννης Βατάτζης ηθέλησε να παράσχη εις τον Πάπαν Ρώμης ελπίδας περί ενώσεως ο Πατριάρχης Γερμανός εκών άκων έστερξε συζητήσεις και επικοινωνίαν προς τον Πάπαν και τους αντιπροσώπους αυτού. Χρησιμοποιήσας την δια της Νικαίας διέλευσιν πέντε φραγκισκανών Μοναχών μεταβαινόντων εις την Δύσιν έγραψε περί το 1232 προς τον Πάπαν Γρηγόριον Θ’ και προς τους Καρδιναλίος παραστήσας μεν τα εκ του σχίσματος και της διαιρέσεως των Εκκλησιών επακολουθήσαντα δεινά, τα φρικώδη των ορθοδόξων Κυπρίων βασανιστήρια και τα μαρτύρια αυτών, υποδείξας δ’ ότι η ορθόδοξος Εκκλησία ήτις διασώζει απαραχάρακτον την αληθή πίστιν του Χριστού εινε πρόθυμος εις ένωσιν αρκεί μόνον να στηριχθή μεν αύτη επί της ορθής βάσεως οι Λατίνοι δε κληρικοί ν’ απομακρύνωσιν αφ’ αυτών την φιλοδοξίαν, την απληστίαν και την φιλαργυρίαν. Ο Πάπας Γρηγόριος, απαντήσας προς τον Πατριάρχην Γερμανόν δια δύο επιστολών (26 Ιουλίου 1232, 18 Μαϊου 1233), προσεπάθησε μετά της συνήθους ρωμαϊκής μεγαλαυχίας να εξάρη το αξίωμα της Εκκλησίας της Ρώμης και να δικαιολογήση δια διαφόρων αυθαιρέτων σκέψεων και αλληγορικών ερμηνειών την διδασκαλίαν αυτής και την υπεροχήν. Την πρώτην επιστολήν του Πάπα εκόμισαν τέσσερις λατίνοι μοναχοί τω 1234 αφικόμενοι εις Νίκαιαν . Μετ’ αυτών διεξήγαγον οι Έλληνες επτά συζητήσεις περί του Filioque και των αζύμων, χωρίς να πείσωσι του λατίνους, οίτινες επί τη δηλώσει του Πατριάρχου ότι εσκόπει να συγκαλέση Σύνοδον προς εξέτασιν των ζητημάτων τούτων απήλθον εις την Κων/πολιν, μη θελήσαντες να συμμετάσχωσι της Συνόδου, αλλά βραδύτερον προσκληθέντες επείσθησαν να προσέλθωσιν.
Η Σύνοδος συνήλθεν εν Νυμφαίω παρά την Σμύρνην την Κυριακήν του Πάσχα, 24 Απριλίου 1234, παρόντες εν αυτή εκ των λοιπών Πατριαρχών της Ανατολής μόνον του Αντιοχείας Συμεών και πολλών Ιεραρχών. Τας συζητήσεις διεξήγαγε μεν κυρίως ο Πατριάρχης Γερμανός αλλά συμμετέσχον αυτών άλλοι τε και ο «ύπατος των φιλοσόφων» Νικόλαος Καρύκης μετά του Νικηφόρου Βλεμμύδου, παρηκολούθησε δε αυτάς και ο Βασιλεύς Ιωάννης Βατάτζης. Αι συζητήσεις περιστράφησαν περί το Filioque και τα άζυμα, περί του καθαρτηρίου πυρός, διεξήχθησαν δε μετά πολλής της σφοδρότητος εκατέρωθεν, συντελέσασαι μάλλον εις μείζονα διάστασιν ή εις ένωσιν των Εκκλησιών. Τη 21 Μαϊου 1237 ο Πάπας Γρηγόριος έγραψε προς τον Βασιλέα Ιωάννη Βατάτζην προσκαλών αυτόν εις ένωσιν, εν περιπτώσει δ’ αρνήσεως απειλών να στρέψη κατ’ αυτού και κατά του βασιλέως της Βουλγαρίας την δια τους Αγίους Τόπους παρασκευαζομένην Σταυροφορίαν. Την απειλήν ταύτην εζήτησε να εφαρμόση ο εφεξής Πάπας Ιννοκέντιος ο Δ’ εν τη Λογδούνω Συνόδω του 1245, αλλά ιδών ότι ουδεμία εκ τούτου ηδύνατο να προκύψη ωφέλεια μετήλθε διαλλακτικήν πολιτικήν αποφασσίσας να συνεννοηθή μετά του Βασιλέως των Ελλήνων Ιωάννην Βατάτζη. Προς τούτο απέστειλεν εις Νίκαιαν μοναχούς τινάς υπό τον αρχηγόν των Φραγκισκανών, τον εκ Πάρμας Ιωάννην, κομιστάς επιστολής προς τον Ιωάννην Βατάτσην.Αφίκοντο δ’ εις Νίκαιαν οι παπικοί απεσταλμένοι τω 1249 επί Πατριάρχου Μανουήλ Β’ (1240-1255) διαδεχθέντος τον επί μήνας μόνον τρείς μετά τον Γερμανόν πατριαρχήσαντα Μεθόδιον (1240). Ο πατριάρχης Μανουήλ ανέπτυξε μεγάλην ου μόνον εκκλησιαστικήν αλλά και πολιτικήν ικανότητα, όθεν ηδύνατο να φανή χρήσιμος τω Βασιλεί και εν τη προκειμένη περιπτώσει. Αλλά και αφ’ εαυτού μεν ο Βασιλεύς ηδύνατο αρμοζόντως την πορείαν αυτού να καθορίση περί των πραγματικών όμως σκοπών του Πάπα έλαβε και εξ αυτής της Δύσεως πληροφορίας. Ο πενθερός αυτού Αυτοκράτωρ της Γερμανίας Φρειδερίκος Β’, έγραψε προς αυτών καταγγέλων την δολιότητα και πανουργίαν των αρχιερέων της Ρώμης εν ταις προς ένωσιν δήθεν των Εκκλησιών ενεργείαις αυτών, αποτρέπων αυτόν από πάσης διαπαραγματεύσεως μετά των παπικών απεσταλμένων. Ούχ ήττον ο Βατάτζης εδέχθη αυτούς ευμενώς και συνεζήτησε μετ’ αυτών δια των διακεκριμένων Ελλήνων Θεολόγων, ιδία του Νικηφόρου Βλεμμύδου, βάσιν των διαπραγματεύσεων τιθέμενος τη εις αυτόν απόδοσιν της Κ/πόλεως. Εν τη απαντήσει αυτού προς τον Πάπαν εξέφραζε προ παντός την κατάπληξιν αυτού επί τη αλαζονία και αυθαδεία του προς αυτού παπικού γράμματος.
Οι παρά σου, λέγει, σταλέντες ενεχείρισάν μοι γράμμα, όπερ αυτοί μεν διατείνοντο ότι προς εμέ εγράφη, εγώ δε προς την των γεγραμμένων ατοπίαν αφορών ουδαμώς ηδυνάμην να πιστεύσω ότι σον είναι το γράμμα , αλλά τινός εσχάτη μεν συζώντος απονοία τύφου δε και αυθαδείας πλήρη την ψυχήν έχοντος, διότι απευθύνεται ουχί προς Βασιλέα, οίος εγώ είμι, αλλ΄ως προς τινά ανώνυμον και άδοξον μάλλον δ’ άγνωστον και αφανή. Εσήμανε δε το τοιούτον γράμμα ότι εν τω γένει ημών των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει και ότι δι’ αυτής έδει να μη αγνοούμεν την του θρόνου σου αρχαιότητα. Ωσεί πρόκειται περί θεωρήματος τινός πολλής δεομένου της σοφίας. Ο θρόνος σου είναι επί της γης και ουχί επί νεφελών ή εν μετεώροις που κείμενος, μη διαφέρων των λοιπών αρχιερατικών θρόνων, όθεν δεν απαιτείται σοφία προς γνώσιν αυτού. Και ορθώς μεν ελέχθη ότι η σοφία από του ημετέρου γένους ήνθησε και εις τους άλλους διεδόθη, «εκείνοι δε πώς ηγνοήθη ή και μη αγνοηθέν πως εσιγήθη το συν τη βασιλευούση παρ’ ημίν σοφία και την κατά κόσμον ταύτην βασιλείαν τω ημών προσκεκληρούσθαι γένει παρά του μεγάλου Κων/ντίνου, του τη χριστωνύμω κλήσει τη αρχή περιποιησαμένου το σεμνόν τε και τίμιον; Τίνι γαρ και ηγνόηται των πάντων, ως ο κλήρος της εκείνου διαδοχής εις το ημέτερον διέβη γένος, και ημείς εσμέν οι τούτου κληρονόμοι και διάδοχοι;»
Ο Πάπας ηξίου να μη αγνοώσι τα δίκαια του θρόνου του, πώς όμως αυτός αγνοεί τα δίκαια των Ελλήνων επί της Κων/πόλεως. Πάντως δε γινώσκει ο Πάπας την ληστρικήν και μιαιφόνων κατάσχεσιν της Κων/πόλεως υπό των Σταυροφόρων και τας κακουργία ς αυτών, ας ουδ’ οι μουσουλμάνοι κατά χριστιανών διέπραξαν. Εάν δε, λέγει ο Βασιλεύς, είναι αληθές ότι νέαν παρασκευάζει ο Πάπας σταυροφορίαν , αύτη πρέπει προπαντός να εκκαθαρίσση την Κων/πολιν και την λοιπήν χώραν των Ελλήνων από τας ληστρικώς κατεχόντων αυτάς και να τιμωρήση αυτούς ως βεβηλώσαντας ναούς, ενυβρίσαντας τοις θείοις σκεύεσι και πάσαν ανοσιουργίαν επιδειξαμένους κατά χριστιανών. Άλλως η Σταυροφορία , μάλιστα υπό τον παράνομον λατίνον της Κων/πόλεως Βασιλέα τασσομένη υπό του Πάπα, είναι ειρωνία κατά των Αγίων Τόπων και παίγνια κατά του Σταυρού, άτινα ιδίων ένεκα πλεονεξιών επενοήθησαν τοις πλείστοις και φιλαρχικής και φιλοχρύσου γνώμης ευπρεπές προκάλυμμα και συσκίασμα. Επειδή δ’ ο Πάπας νουθετεί τον Βατάτσην να μη παρενοχλή τον παράνομο της Κων/πόλεως Βασιλέα, δηλοί προς αυτόν απεριφράστως, ότι δεν θα παύση αγωνιζόμενος προς ανάκτησιν της Κ/πόλεως, «βεβαιούμεθα και δήλον καθιστώμεν και τη ση Αγιότητι και πάσι χριστιανοίς ως ουδέποτε παυσόμεθα μαχόμενοι και πολεμούντες τοις κατάγουσι την Κ/πολιν ή γαρ αν αδικοίημεν και φύσεως νόμους και πατρίδος θεσμούς και πατέρων τάφους, και τεμένη θεία και ιερά ειμή εκ πάσης της ισχύοις τούτων ένεκα διαγωνισόμεθα.» Προσεπιδηλοί δ’ ο Βασιλεύς ότι και στρατιωτικήν δύναμιν έχει ικανήν ν’ αντιπαρατάξη κατά των αρπάγων, πολλάκις μέχρι τούδε κατανικήσας τους σταυροφόρους και δεν θα ανεχθή να βλέπη την Κ/πολιν εις φονευτών εστίαν μετασκευασθείσαν και ληστών σπήλαιον. Όθεν ελπίζει ότι ο Πάπας θα επαινέση αυτόν «υπερμαχούντα της πατρίδος και της εγγενούς αυτής ελευθερίας προκινδυνεύοντα», καταλήγει δε την επιστολήν δηλών, ότι επιθυμεί και το προσήκον σέβας εις την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν να διασώση και τον παπικόν θρόνον να τιμήση, αρκεί μόνον ο Πάπας να υποστηρίξη τα της Κ/πόλεως δίκαια του Βασιλέως των Ελλήνων.
(Aρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, «Θεολογία, 1936»)
Επειδή όμως ένεκα πολιτικής ανάγκης ο Βασιλεύς Ιωάννης Βατάτζης ηθέλησε να παράσχη εις τον Πάπαν Ρώμης ελπίδας περί ενώσεως ο Πατριάρχης Γερμανός εκών άκων έστερξε συζητήσεις και επικοινωνίαν προς τον Πάπαν και τους αντιπροσώπους αυτού. Χρησιμοποιήσας την δια της Νικαίας διέλευσιν πέντε φραγκισκανών Μοναχών μεταβαινόντων εις την Δύσιν έγραψε περί το 1232 προς τον Πάπαν Γρηγόριον Θ’ και προς τους Καρδιναλίος παραστήσας μεν τα εκ του σχίσματος και της διαιρέσεως των Εκκλησιών επακολουθήσαντα δεινά, τα φρικώδη των ορθοδόξων Κυπρίων βασανιστήρια και τα μαρτύρια αυτών, υποδείξας δ’ ότι η ορθόδοξος Εκκλησία ήτις διασώζει απαραχάρακτον την αληθή πίστιν του Χριστού εινε πρόθυμος εις ένωσιν αρκεί μόνον να στηριχθή μεν αύτη επί της ορθής βάσεως οι Λατίνοι δε κληρικοί ν’ απομακρύνωσιν αφ’ αυτών την φιλοδοξίαν, την απληστίαν και την φιλαργυρίαν. Ο Πάπας Γρηγόριος, απαντήσας προς τον Πατριάρχην Γερμανόν δια δύο επιστολών (26 Ιουλίου 1232, 18 Μαϊου 1233), προσεπάθησε μετά της συνήθους ρωμαϊκής μεγαλαυχίας να εξάρη το αξίωμα της Εκκλησίας της Ρώμης και να δικαιολογήση δια διαφόρων αυθαιρέτων σκέψεων και αλληγορικών ερμηνειών την διδασκαλίαν αυτής και την υπεροχήν. Την πρώτην επιστολήν του Πάπα εκόμισαν τέσσερις λατίνοι μοναχοί τω 1234 αφικόμενοι εις Νίκαιαν . Μετ’ αυτών διεξήγαγον οι Έλληνες επτά συζητήσεις περί του Filioque και των αζύμων, χωρίς να πείσωσι του λατίνους, οίτινες επί τη δηλώσει του Πατριάρχου ότι εσκόπει να συγκαλέση Σύνοδον προς εξέτασιν των ζητημάτων τούτων απήλθον εις την Κων/πολιν, μη θελήσαντες να συμμετάσχωσι της Συνόδου, αλλά βραδύτερον προσκληθέντες επείσθησαν να προσέλθωσιν.
Η Σύνοδος συνήλθεν εν Νυμφαίω παρά την Σμύρνην την Κυριακήν του Πάσχα, 24 Απριλίου 1234, παρόντες εν αυτή εκ των λοιπών Πατριαρχών της Ανατολής μόνον του Αντιοχείας Συμεών και πολλών Ιεραρχών. Τας συζητήσεις διεξήγαγε μεν κυρίως ο Πατριάρχης Γερμανός αλλά συμμετέσχον αυτών άλλοι τε και ο «ύπατος των φιλοσόφων» Νικόλαος Καρύκης μετά του Νικηφόρου Βλεμμύδου, παρηκολούθησε δε αυτάς και ο Βασιλεύς Ιωάννης Βατάτζης. Αι συζητήσεις περιστράφησαν περί το Filioque και τα άζυμα, περί του καθαρτηρίου πυρός, διεξήχθησαν δε μετά πολλής της σφοδρότητος εκατέρωθεν, συντελέσασαι μάλλον εις μείζονα διάστασιν ή εις ένωσιν των Εκκλησιών. Τη 21 Μαϊου 1237 ο Πάπας Γρηγόριος έγραψε προς τον Βασιλέα Ιωάννη Βατάτζην προσκαλών αυτόν εις ένωσιν, εν περιπτώσει δ’ αρνήσεως απειλών να στρέψη κατ’ αυτού και κατά του βασιλέως της Βουλγαρίας την δια τους Αγίους Τόπους παρασκευαζομένην Σταυροφορίαν. Την απειλήν ταύτην εζήτησε να εφαρμόση ο εφεξής Πάπας Ιννοκέντιος ο Δ’ εν τη Λογδούνω Συνόδω του 1245, αλλά ιδών ότι ουδεμία εκ τούτου ηδύνατο να προκύψη ωφέλεια μετήλθε διαλλακτικήν πολιτικήν αποφασσίσας να συνεννοηθή μετά του Βασιλέως των Ελλήνων Ιωάννην Βατάτζη. Προς τούτο απέστειλεν εις Νίκαιαν μοναχούς τινάς υπό τον αρχηγόν των Φραγκισκανών, τον εκ Πάρμας Ιωάννην, κομιστάς επιστολής προς τον Ιωάννην Βατάτσην.Αφίκοντο δ’ εις Νίκαιαν οι παπικοί απεσταλμένοι τω 1249 επί Πατριάρχου Μανουήλ Β’ (1240-1255) διαδεχθέντος τον επί μήνας μόνον τρείς μετά τον Γερμανόν πατριαρχήσαντα Μεθόδιον (1240). Ο πατριάρχης Μανουήλ ανέπτυξε μεγάλην ου μόνον εκκλησιαστικήν αλλά και πολιτικήν ικανότητα, όθεν ηδύνατο να φανή χρήσιμος τω Βασιλεί και εν τη προκειμένη περιπτώσει. Αλλά και αφ’ εαυτού μεν ο Βασιλεύς ηδύνατο αρμοζόντως την πορείαν αυτού να καθορίση περί των πραγματικών όμως σκοπών του Πάπα έλαβε και εξ αυτής της Δύσεως πληροφορίας. Ο πενθερός αυτού Αυτοκράτωρ της Γερμανίας Φρειδερίκος Β’, έγραψε προς αυτών καταγγέλων την δολιότητα και πανουργίαν των αρχιερέων της Ρώμης εν ταις προς ένωσιν δήθεν των Εκκλησιών ενεργείαις αυτών, αποτρέπων αυτόν από πάσης διαπαραγματεύσεως μετά των παπικών απεσταλμένων. Ούχ ήττον ο Βατάτζης εδέχθη αυτούς ευμενώς και συνεζήτησε μετ’ αυτών δια των διακεκριμένων Ελλήνων Θεολόγων, ιδία του Νικηφόρου Βλεμμύδου, βάσιν των διαπραγματεύσεων τιθέμενος τη εις αυτόν απόδοσιν της Κ/πόλεως. Εν τη απαντήσει αυτού προς τον Πάπαν εξέφραζε προ παντός την κατάπληξιν αυτού επί τη αλαζονία και αυθαδεία του προς αυτού παπικού γράμματος.
Οι παρά σου, λέγει, σταλέντες ενεχείρισάν μοι γράμμα, όπερ αυτοί μεν διατείνοντο ότι προς εμέ εγράφη, εγώ δε προς την των γεγραμμένων ατοπίαν αφορών ουδαμώς ηδυνάμην να πιστεύσω ότι σον είναι το γράμμα , αλλά τινός εσχάτη μεν συζώντος απονοία τύφου δε και αυθαδείας πλήρη την ψυχήν έχοντος, διότι απευθύνεται ουχί προς Βασιλέα, οίος εγώ είμι, αλλ΄ως προς τινά ανώνυμον και άδοξον μάλλον δ’ άγνωστον και αφανή. Εσήμανε δε το τοιούτον γράμμα ότι εν τω γένει ημών των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει και ότι δι’ αυτής έδει να μη αγνοούμεν την του θρόνου σου αρχαιότητα. Ωσεί πρόκειται περί θεωρήματος τινός πολλής δεομένου της σοφίας. Ο θρόνος σου είναι επί της γης και ουχί επί νεφελών ή εν μετεώροις που κείμενος, μη διαφέρων των λοιπών αρχιερατικών θρόνων, όθεν δεν απαιτείται σοφία προς γνώσιν αυτού. Και ορθώς μεν ελέχθη ότι η σοφία από του ημετέρου γένους ήνθησε και εις τους άλλους διεδόθη, «εκείνοι δε πώς ηγνοήθη ή και μη αγνοηθέν πως εσιγήθη το συν τη βασιλευούση παρ’ ημίν σοφία και την κατά κόσμον ταύτην βασιλείαν τω ημών προσκεκληρούσθαι γένει παρά του μεγάλου Κων/ντίνου, του τη χριστωνύμω κλήσει τη αρχή περιποιησαμένου το σεμνόν τε και τίμιον; Τίνι γαρ και ηγνόηται των πάντων, ως ο κλήρος της εκείνου διαδοχής εις το ημέτερον διέβη γένος, και ημείς εσμέν οι τούτου κληρονόμοι και διάδοχοι;»
Ο Πάπας ηξίου να μη αγνοώσι τα δίκαια του θρόνου του, πώς όμως αυτός αγνοεί τα δίκαια των Ελλήνων επί της Κων/πόλεως. Πάντως δε γινώσκει ο Πάπας την ληστρικήν και μιαιφόνων κατάσχεσιν της Κων/πόλεως υπό των Σταυροφόρων και τας κακουργία ς αυτών, ας ουδ’ οι μουσουλμάνοι κατά χριστιανών διέπραξαν. Εάν δε, λέγει ο Βασιλεύς, είναι αληθές ότι νέαν παρασκευάζει ο Πάπας σταυροφορίαν , αύτη πρέπει προπαντός να εκκαθαρίσση την Κων/πολιν και την λοιπήν χώραν των Ελλήνων από τας ληστρικώς κατεχόντων αυτάς και να τιμωρήση αυτούς ως βεβηλώσαντας ναούς, ενυβρίσαντας τοις θείοις σκεύεσι και πάσαν ανοσιουργίαν επιδειξαμένους κατά χριστιανών. Άλλως η Σταυροφορία , μάλιστα υπό τον παράνομον λατίνον της Κων/πόλεως Βασιλέα τασσομένη υπό του Πάπα, είναι ειρωνία κατά των Αγίων Τόπων και παίγνια κατά του Σταυρού, άτινα ιδίων ένεκα πλεονεξιών επενοήθησαν τοις πλείστοις και φιλαρχικής και φιλοχρύσου γνώμης ευπρεπές προκάλυμμα και συσκίασμα. Επειδή δ’ ο Πάπας νουθετεί τον Βατάτσην να μη παρενοχλή τον παράνομο της Κων/πόλεως Βασιλέα, δηλοί προς αυτόν απεριφράστως, ότι δεν θα παύση αγωνιζόμενος προς ανάκτησιν της Κ/πόλεως, «βεβαιούμεθα και δήλον καθιστώμεν και τη ση Αγιότητι και πάσι χριστιανοίς ως ουδέποτε παυσόμεθα μαχόμενοι και πολεμούντες τοις κατάγουσι την Κ/πολιν ή γαρ αν αδικοίημεν και φύσεως νόμους και πατρίδος θεσμούς και πατέρων τάφους, και τεμένη θεία και ιερά ειμή εκ πάσης της ισχύοις τούτων ένεκα διαγωνισόμεθα.» Προσεπιδηλοί δ’ ο Βασιλεύς ότι και στρατιωτικήν δύναμιν έχει ικανήν ν’ αντιπαρατάξη κατά των αρπάγων, πολλάκις μέχρι τούδε κατανικήσας τους σταυροφόρους και δεν θα ανεχθή να βλέπη την Κ/πολιν εις φονευτών εστίαν μετασκευασθείσαν και ληστών σπήλαιον. Όθεν ελπίζει ότι ο Πάπας θα επαινέση αυτόν «υπερμαχούντα της πατρίδος και της εγγενούς αυτής ελευθερίας προκινδυνεύοντα», καταλήγει δε την επιστολήν δηλών, ότι επιθυμεί και το προσήκον σέβας εις την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν να διασώση και τον παπικόν θρόνον να τιμήση, αρκεί μόνον ο Πάπας να υποστηρίξη τα της Κ/πόλεως δίκαια του Βασιλέως των Ελλήνων.
(Aρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, «Θεολογία, 1936»)
Νίκαια και Βατάτζης
.
Professor Judith Herrin, Byzantium. The Surprising Life of a Medieval Empire.
.
΄Οσο η Κων/πολη τελούσε υπό λατινική κυριαρχία, οι αυτοκράτορες της Νίκαιας δημιούργησαν μια βιώσιμη αυτοκρατορική δομή στη δυτική Μικρά Ασία και ανέπτυξαν το γεωργικό δυναμικό της περιοχής εξασφαλίζοντας την οικονομική αυτάρκεια της πόλης. Κατά τη διάρκεια της μακράς βασιλείας του (1222-1254), ο αυτοκράτορας Ιωάννης Γ’ Βατάτζης είχε τη δυνατότητα να απαγορεύσει την εισαγωγή ξένων αγαθών και τροφίμων, επειδή η Νίκαια μπορούσε να παράγει όλα τα βασικά είδη διαβίωσης.
Πάρα πολλά ήταν τα μοναστηριακά ιδρύματα που συνέβαλαν σε αυτή τη γεωργική ανάπτυξη, η οποία τεκμηριώνεται από τα αρχεία της μονής που οικοδομήθηκε προς τιμή της Παναγίας της Λεμβιώτισσας κοντά στη Σμύρνη.
Το 1254 ο Θεόδωρος Β΄Λάσκαρης συνέθεσε ένα εγκώμιο το οποίο εκφώνησε παρουσία του πατέρα του, Ιωάννη Γ’ Βατάτζη και των πολιτών. Στον λόγο του απευθύνεται στους πολίτες της Νίκαιας: «Η πόλη σας, η Νίκαια, {…..} σας στεφανώνει με την πορφύρα της δόξας και της αλήθειας {…..} Και εκείνη λαμπρύνεται από το μεγαλείο σας και στέκεται στην κεφαλή των πόλεων όχι τόσο για τον πλούτο και τον άξιο στρατό της αλλά για τη σοφία και τη γνώση των περίδοξων κατοίκων της {….} η Νίκαια είναι η βασίλισσα των πόλεων, η πόλη που με την πνευματική της λάμψη, κατέκτησε την υπέρτατη δόξα»
Πάρα πολλά ήταν τα μοναστηριακά ιδρύματα που συνέβαλαν σε αυτή τη γεωργική ανάπτυξη, η οποία τεκμηριώνεται από τα αρχεία της μονής που οικοδομήθηκε προς τιμή της Παναγίας της Λεμβιώτισσας κοντά στη Σμύρνη.
Το 1254 ο Θεόδωρος Β΄Λάσκαρης συνέθεσε ένα εγκώμιο το οποίο εκφώνησε παρουσία του πατέρα του, Ιωάννη Γ’ Βατάτζη και των πολιτών. Στον λόγο του απευθύνεται στους πολίτες της Νίκαιας: «Η πόλη σας, η Νίκαια, {…..} σας στεφανώνει με την πορφύρα της δόξας και της αλήθειας {…..} Και εκείνη λαμπρύνεται από το μεγαλείο σας και στέκεται στην κεφαλή των πόλεων όχι τόσο για τον πλούτο και τον άξιο στρατό της αλλά για τη σοφία και τη γνώση των περίδοξων κατοίκων της {….} η Νίκαια είναι η βασίλισσα των πόλεων, η πόλη που με την πνευματική της λάμψη, κατέκτησε την υπέρτατη δόξα»
Ο Θεόδωρος Μετοχίτης ακολούθησε πιο πιστά τα καθιερωμένα σχήματα του ρητορικού εγκωμίου στον λόγο που έγραψε με αφορμή την επίσκεψη του Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου. Ο μετέπειτα υψηλόβαθμος διοικητικός υπάλληλος τονίζει την εξαίρετη τοποθεσία της Νίκαιας και τη λίμνη της καθώς και την αστείρευτη απόλαυση που προσφέρουν τα λουτρά της αυτός ο μαγευτικός συνδυασμός πολυτέλειας και ευεργεσίας αυτά τα δημόσια άσυλα όπου καταφεύγουν όσοι πλήττονται από τις αρρώστιες και τη φτώχεια, αλλά και αυτοί που τους χτυπά η ιερή νόσος (επιληψία). Περιγράφει λεπτομερώς τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα τείχη και τα σπίτια της πόλης, υπενθυμίζοντας στον Ανδρόνικο ότι στη Νίκαια συναντά κανείς «αξιοσέβαστους θησαυρούς, τα ένδοξα μνημεία της σοφίας των καιρών μας, τους καρπούς τουτης της σοφίας, τις περίλαμπρες και μεγαλοπρεπείς τελετές, τους ιερούς τόπους περισυλλογής για όσους επέλεξαν να αποσυρθούν από τα εκόσμια και να αφιερώσουν τη ζωή τους στο Θεό».
Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Γ’ Βατάτζης προτιμούσε για τόπο διαμονής του την περιοχή όπου ήταν εγκατεστημένα το νομισματοκοπείο και το Θησαυροφυλάκιο του κράτους κι έτσι τη δεκαετία του 1230, μετέφερε την Αυλή του στο Νυμφαίο, ενώ αντίθετα ο Πατριάρχης παρέμεινε στη Νίκαια.
Εκτός του ότι οργάνωσαν δυναμικά εκστρατείες κατά των Λατίνων, των Τούρκων και των δυνάμεων της Ηπείρου και της Θες/νίκης , οι αυτοκράτορες και οι Πατριάρχες της Νίκαιας συμμετείχαν ενεργά στις διαπραγματεύσεις για την επανένωση των Εκκλησιών. Πολυάριθμες Δυτικές πρεσβείες κατέφταναν στη Νίκαια και στην Κων/πολη για διαβουλεύσεις γύρω από το επίμαχο ζήτημα, με επικεφαλής πολύ συχνά Φραγκισκανούς μοναχούς, όπως οι γενικοί αρχηγοί του Φραγκισκανικού τάγματος Ηλίας της Κορτόνα και Ιωάννης της Πάρμας. Το 1249-50 μια παπική αντιπροσωπεία με αρχηγό τον Ιωάννη της Πάρμας έθεσε προς συζήτηση το φλέγον θέμα του filioque (εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος) στην Αυλή του Νυμφαίου.
Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Γ’ Βατάτζης προτιμούσε για τόπο διαμονής του την περιοχή όπου ήταν εγκατεστημένα το νομισματοκοπείο και το Θησαυροφυλάκιο του κράτους κι έτσι τη δεκαετία του 1230, μετέφερε την Αυλή του στο Νυμφαίο, ενώ αντίθετα ο Πατριάρχης παρέμεινε στη Νίκαια.
Εκτός του ότι οργάνωσαν δυναμικά εκστρατείες κατά των Λατίνων, των Τούρκων και των δυνάμεων της Ηπείρου και της Θες/νίκης , οι αυτοκράτορες και οι Πατριάρχες της Νίκαιας συμμετείχαν ενεργά στις διαπραγματεύσεις για την επανένωση των Εκκλησιών. Πολυάριθμες Δυτικές πρεσβείες κατέφταναν στη Νίκαια και στην Κων/πολη για διαβουλεύσεις γύρω από το επίμαχο ζήτημα, με επικεφαλής πολύ συχνά Φραγκισκανούς μοναχούς, όπως οι γενικοί αρχηγοί του Φραγκισκανικού τάγματος Ηλίας της Κορτόνα και Ιωάννης της Πάρμας. Το 1249-50 μια παπική αντιπροσωπεία με αρχηγό τον Ιωάννη της Πάρμας έθεσε προς συζήτηση το φλέγον θέμα του filioque (εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος) στην Αυλή του Νυμφαίου.
Ένας θεολόγος του 13ου αιώνα, ο Νικηφόρος Βλεμμύδης, εκπροσωπούσε τη βυζαντινή πλευρά.
Η χριστιανική αντιπαλότητα (filioque) περιόρισε ασφαλώς τη δυνατότητα της επανένωσης των δύο Εκκλησιών. Η Ορθόδοξη πίστη αντιστάθηκε σε όλες τις Δυτικές απόπειρες για υποτέλεια της Εκκλησίας της Κων/πολης στην Εκκλησία της Ρώμης.
Η χριστιανική αντιπαλότητα (filioque) περιόρισε ασφαλώς τη δυνατότητα της επανένωσης των δύο Εκκλησιών. Η Ορθόδοξη πίστη αντιστάθηκε σε όλες τις Δυτικές απόπειρες για υποτέλεια της Εκκλησίας της Κων/πολης στην Εκκλησία της Ρώμης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
C1
C3
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΘ' ΙΩΑΝΝΗ
.
...και ειδον τον ουρανον ηνεωγμενον και ιδου ιππος λευκος και ο καθημενος επ αυτον πιστος [καλουμενος] και αληθινος και εν δικαιοσυνη κρινει και πολεμει οι δε οφθαλμοι αυτου φλοξ πυρος και επι την κεφαλην αυτου διαδηματα πολλα εχων ονομα γεγραμμενον ο ουδεις οιδεν ει μη αυτος και περιβεβλημενος ιματιον ρεραντισμενον αιματι και κεκληται το ονομα αυτου ο λογος του θεου και τα στρατευματα τα εν τω ουρανω ηκολουθει αυτω εφ ιπποις λευκοις ενδεδυμενοι βυσσινον λευκον καθαρον και εκ του στοματος αυτου εκπορευεται ρομφαια οξεια ινα εν αυτη παταξη τα εθνη και αυτος ποιμανει αυτους εν ραβδω σιδηρα και αυτος πατει την ληνον του οινου του θυμου της οργης του θεου του παντοκρατορος και εχει επι το ιματιον και επι τον μηρον αυτου ονομα γεγραμμενον βασιλευς βασιλεων και κυριος κυριων και ειδον ενα αγγελον εστωτα εν τω ηλιω και εκραξεν [εν] φωνη μεγαλη λεγων πασιν τοις ορνεοις τοις πετομενοις εν μεσουρανηματι δευτε συναχθητε εις το δειπνον το μεγα του θεου ινα φαγητε σαρκας βασιλεων και σαρκας χιλιαρχων και σαρκας ισχυρων και σαρκας ιππων και των καθημενων επ αυτους και σαρκας παντων ελευθερων τε και δουλων και μικρων και μεγαλων και ειδον το θηριον και τους βασιλεις της γης και τα στρατευματα αυτων συνηγμενα ποιησαι τον πολεμον μετα του καθημενου επι του ιππου και μετα του στρατευματος αυτου και επιασθη το θηριον και μετ αυτου ο ψευδοπροφητης ο ποιησας τα σημεια ενωπιον αυτου εν οις επλανησεν τους λαβοντας το χαραγμα του θηριου και τους προσκυνουντας τη εικονι αυτου ζωντες εβληθησαν οι δυο εις την λιμνην του πυρος της καιομενης εν θειω και οι λοιποι απεκτανθησαν εν τη ρομφαια του καθημενου επι του ιππου τη εξελθουση εκ του στοματος αυτου και παντα τα ορνεα εχορτασθησαν εκ των σαρκων αυτων.
Σχετική είναι και η προφητεία του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού !
Σχετική είναι και η προφητεία του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού
Ιωσήφ: Με χαρά μας σας υποδεχόμαστε. Έχετε τον σεβασμό μας και τις καλύτερες ευχές.
Επισκέπτης: Ευχαριστούμε, Πάτερ, που μας δεχθήκατε. Οι καιροί στην Ρωσία, τώρα, είναι αφ΄ ενός δραματικοί, και αφ’ ετέρου πολύπλοκοι.
Ιωσήφ: Προσευχόμαστε ώστε οι Ρώσοι να επιστρέψουν στην φυσική τους κατάσταση, η οποία προυπήρχε πριν την καταστροφή, γιατί έχουμε κοινές ρίζες και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός της Ρωσίας είναι βάρος στην καρδιά.
Επισκέπτης: Υπάρχουν πολλά κακά. Τα ναρκωτικά είναι μάστιγα. Το έθνος μας παρακμάζει.
Ιωσήφ: Τα πράγματα βρίσκονται τώρα σε τέτοια κατάσταση παρακμής – μια κατάσταση που είναι κοινή για όλον τον κόσμο, στην παρούσα φάση. Και είναι επακόλουθο της συγκεκριμένης κατάστασης, αυτό το συγκεκριμένο όριο, απ’ το οποίο θα αρχίσει η οργή του Κυρίου. Έχουμε φτάσει σε αυτό το όριο. Και τώρα θα συμβεί το ότι ο Κύριος, με το έλεός Του, τώρα θα δράσει σύμφωνα με την Δικαιοσύνη Του, και θα εκδηλώσει την οργή του, γιατί έφτασε ο καιρός για αυτό.Θα γίνει πόλεμος, και πόλεμοι, και θα ζήσουμε φοβερές δυσκολίες. Η κυριαρχία του κόσμου ανήκει τώρα στους Εβραίους, και ο σκοπός τους είναι να διαλύσουν τον Χριστιανισμό. Η οργή του Κυρίου θα είναι τέτοια που όλοι αυτοί οι κρυφοί εχθροί που έφεραν τον κόσμο σε αυτή την κατάσταση θα καταστραφούν οι ίδιοι. Είναι για αυτόν τον λόγο που η οργή του Κυρίου θα σταλεί στον κόσμο: για να τους καταστρέψει με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Μα αυτό δεν θα πρέπει να μας φοβίζει, γιατί πάντα πρέπει να έχουμε ελπίδα εις τον Κύριον. Γιατί χιλιάδες, εκατομμύρια μαρτύρων, συμπεριλαμβανομένων και των Νεομαρτύρων, υπέφεραν κατά τον ίδιο τρόπο, και πρέπει να είμαστε έτοιμοι και όχι φοβισμένοι. Πρέπει να έχουμε υπομονή, προσευχή και ελπίδα στην Θεία Πρόνοια, απ’την μεριά μας. Ας προσευχηθούμε για την αναλαμπή του Χριστιανισμού μετά τον πόλεμο, μετά από ότι μας περιμένει, ώστε ο Κύριος πραγματικά να μας δώσει δύναμη να τα ξαναχτίσουμε όλα αυτά. Αλλά αυτό το κακό θα πρέπει να το αντέξουμε.
Επισκέπτης: Και πόσο σύντομα μετά από αυτό θα αναγεννηθεί η Ρωσία;Ιωσήφ: Όλα έχουν αρχίσει τώρα, θα γίνει τρομερή έκρηξη. Μετά από αυτήν, θα επακολουθήσει η αναγέννηση.
Επισκέπτης: Πολλές εικόνες αναβλύζουν μύρο. Έχουμε μια εικόνα του Σωτήρος, η οποία αναβλύζει αίμα.
Ιωσήφ: Και εδώ, στην Ελλάδα, πολλές αναβλύζουν μύρο. Το μήνυμα είναι ότι ο Σωτήρας στενοχωριέται, και η Θεοτόκος κλαίει, και ακολούθως κλαίνε μαζί της.
Επισκέπτης: Φέρνουν μια εικόνα πάνω στην οποία υπάρχουν σταγόνες αίμα… (sorry δεν καταλάβαινα τι έλεγε) Το πήγαν για ανάλυση και αποδείχθηκε πως ήταν πλάσμα.
Ιωσήφ: Αυτή είναι η αρχή των γεγονότων, πραγματικά ταλαίπωρων, πολεμικών… Αυτοί που κρύβονται πίσω από αυτό το κακό είναι οι Εβραίοι. Τους παρακινεί ο Διάβολος, για να το αρχίσουν αυτό… ώστε να καταστρέψουν τον καρπό της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα και στην Ρωσία. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο εμπόδιό τους στον δρόμο για μια παγκόσμια Κυριαρχία (σημείωση μεταφραστή: να παραπέμψω σε κάτι πρωτόκολλα;) Και θα αναγκάσουν τους Τούρκους να έλθουν εδώ, στην Ελλάδα, ώστε να ξεκινήσουν την δουλειά τους. Και η Ελλάδα, παρόλο που έχει κυβέρνηση, δεν έχει, στην πραγματική, κανονική κυβέρνηση. Της λείπει η δύναμη, και η Τούρκοι θα έρθουν εδώ. Τότε θα είναι που η Ρωσία, επίσης, θα μετακινήσει τον στρατό της, ώστε να απωθήσει τους Τούρκους. Τα γεγονότα θα εξελιχθούν ως εξής:
Όταν η Ρωσία κινηθεί να βοηθήσει την Ελλάδα, οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ θα επιχειρήσουν να το αποτρέψουν, ώστε να μην υπάρξει ένωση, συγχώνευση , μεταξύ δύο Ορθόδοξων Εθνών. Θα κινήσουν και άλλες δυνάμεις, όπως τους Γιαπωνέζους, και άλλους. Θα γίνει τρομερή σφαγή στην περιοχή της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Από αυτούς που θα πεθάνουν, θα είναι 600 εκατομμύρια άνθρωποι, (μάλλον εννοεί ότι τόσοι θα σφαγιαστούν στο πρώην Βυζάντιο). Το Βατικανό θα παίξει μεγάλο ρόλο, ώστε να σταματήσει τον ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο της Ορθοδοξίας, και να σταματήσει τέτοια ένωση. Έτσι η Θεία Πρόνοια θα βρει την εκπλήρωσή της.
Επισκέπτης: Φυσικά. Όλες οι προυποθέσεις υπάρχουν για κάτι τέτοιο. Αλλά υπάρχει και το γεγονός ότι υπάρχει τόση αντίθεση στα ΜΜΕ. Παγκόσμιοι Ιεράρχες… (δεν διαβάζεται η συνέχεια)… Και πόσο θα κρατήσει ο Πρόεδρος αυτήν την γραμμή; Είναι καλή η γραμμή που κρατάει τώρα; (Σημείωση μεταφραστή: Λέει President, οπότε να υποθέσω ότι δεν λέει για τον τότε Σημίτη ή τον σημερινό Καραμανλή, μάλλον εννοεί τον President Putin, γιατί είναι ρώσος ο επισκέπτης…)
Ιωσήφ: Ο Θεός θα επιτρέψει την καταστροφή όλων όσων σπέρνουν όλους αυτούς τους πειρασμούς, την πορνογραφία και τα ναρκωτικά. Και ο Κύριος θα τους τυφλώσει τα μυαλά τόσο, που θα καταστρέψουν ο ένας τον άλλο χωρίς να λάβουν την ελάχιστη ικανοποίηση από αυτό. Ο Κύριος θα επιτρέψει αυτό ακριβώς ώστε να φέρει μια κάθαρση. Όσον αφορά τον Πούτιν (γι’αυτό έλεγα για τον Πούτιν πιο πάνω), η περίοδος αυτή δεν θα διαρκέσει για πολύ, θα γίνει ένας ξαφνικός πόλεμος, και δεν είναι τριγύρω για πολύ. Αλλά, αφού ακολουθήσει αυτή η κάθαρση, θα γίνει φοβερή αναλαμπή της Ορθοδοξίας, όχι μόνο στην Ρωσία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Τόσο δυνατή αναλαμπή της Ορθοδοξίας… Ο Κύριος θα επιμηκύνει την ευλογία Του, την Χάρη Του, ακριβώς όπως και στους πρωτοχριστιανικούς αιώνες. Τότε, όταν οι άνθρωποι πήγαιναν στον Κύριο με καθαρή καρδιά. Αυτό θα κρατήσει 3-4 δεκαετίες, τότε η δικτατορία του αντιχρίστου θα εγκατασταθεί σύντομα. Αυτά είναι τρομερά γεγονότα τα οποία πρέπει να αντέξουμε. Ας μην μας φοβίζουν, γιατί ο Κύριος θα διαφυλάξει τους δικούς Του. Ναι, θα αντιμετωπίσουμε σίγουρα τρομερές δυσκολίες, πείνα και παντού διωγμούς, και πολλά άλλα, αλλά ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψει τους δικούς του.Και αυτοί που είναι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης (προφανώς ο γέροντας εννοεί τους ιερείς και τους επισκόπους) θα πρέπει να αναγκάσουν τους από κάτω να είναι με τον Κύριο, το περισσότερο: να υπακούουν στην προσευχή, το περισσότερο: και ο Κύριος θα διαφυλάξει τους δικούς Του. Η κατάσταση που θα επικρατήσει την κάθαρση θα είναι αυτή της τρομερής αναλαμπής. Και εμείς σαν ποιμένες, πρέπει να αποτρέψουμε τους ανθρώπους απ΄το να αμαρτάνουν όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε η Χάρη του Κυρίου να μην μας εγκαταλείψει όλους. Ώστε να είμαστε όσο πιο κοντά στον Κύριο γίνεται, στην μετάνοια και στην προσευχή. Τότε ο Κύριος θα μπορεί πάντα να είναι μαζί μας, άσχετα από το πόσο δύσκολες είναι οι περιστάσεις. Ο Κύριος δεν θα μας εγκαταλήψει. Πρέπει να συγκρατούμε τους εαυτούς μας και τους δικούς μας.
+++
Αυτός ο Άγιος Κοσμάς, ο θεοφώτιστος άνθωπος, ο αγιασμένος, το αγιασμένο αυτό σκεύος του Αγίου Πνεύματος, είλθε και είπε ότι θα γίνει ένας 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος.Είπε πολλά επαλήθευσε, θα επαληθεύσουν και τα υπόλοιπα.Λοιπόν ο Άγιος Κοσμάς είπε ότι θα γίνει 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Θα αραιώσουν οι άνθρωποι πάρα πολύ, θα κάνει ένας άνθρωπος μια μέρα διαδρομή να συναντήσει άνθρωπο να τον καλέσει αδελφό του.Θα χυθεί πάρα πολύ αίμα πάνω στην Κωνσταντινούπολη. Τόσο αίμα θα χυθεί που τριών ετών δαλάλι θα πλεύσει πάνω στο αίμα.Το αίμα θα φτάσει λέει μέχρι την άβυσο, δηλαδή μέχρι τον πυθμένα της θάλασσης, εκεί.Όπως ο άγγελος, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, όταν εξέπεσε το αγγελικό τάγμα του Εωσφόρου και είπε "Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου" και σταμάτησε εκεί η κατάρευσις του αγγελικού αυτού τάγματος που κατέληξε να γίνει δαιμονικό, έτσι λέγει ο Άγιος Κοσμάς θα μιλήσει και τότε και θα σταματήσει ο πόλεμος, "Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου" και θα σταματήσει ο πόλεμος!Και η νίκη κατά την προφητεία του, θα δοθεί εις τους Έλληνες!Και λέγει ότι, το ένα τρίτο των Τούρκων θα σφαγεί, δηλαδή θα σκοτωθεί!Το ενα τρίτο, θα φύγει στα βάθη της Μικράς Ασίας!Και το άλλο τρίτο, θα γίνουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, διότι θα κατάγονται από ελληνικό αίμα, απο το παιδομάζωμα των Τούρκων. Ως την ιστορία, όπως έχουμε διδαχθεί, ότι κάποτε οι Τούρκοι εκάναν παιδομάζωμα, μαζέυαν τα παιδάκια τα μικρά και κάνανε τον καλύτερο στρατό, τους Γενιτσάρους, που αυτά τα παιδιά σαν γενναίος στρατός, εμάχετο με τα ελληνόπουλα τα άλλα και αυτά ήταν ελληνόπουλα, αλλά δεν ήξεβραν ότι είχανε γονείς Ορθοδόξους και Έλληνες! Λοιπόν, απ' αυτή τη σπορά την ελληνική, απ' αυτό το αίμα το ελληνικό και Ορθόδοξο, αυτό είναι το ενα τρίτο των Τούρκων θα γίνουν Χριστιανοί.Και μετά, υπάρχει κοιμόμενος στρατηγός, ονόματι Ιωάννης, ο οποίος τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι, αυτός θα βασιλεύσει τώρα, θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό και θα γίνει αυτό!Πρίν απο χρόνια, εις το Άγιον Όρος, ήταν ένας Αρχιερεύς ονόματι Ιερόθεος, αυτός ήρθε απο την Μικρά Ασία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον έβαλε στο Άγιον Όρος να κάμνει χειροτονίες, μνημόσυνα, λειτουργείες και λοιπά. Ήτανε ένας Άγιος αρχιερέας, στον τύπο του Αγίου Νικολάου.Απο αυτόν τον Άγιον αρχιερέα, αξιώθηκα της ιεροσύνης. Απο την Μικρά Ασία, ευλογημένος άνθρωπος του Θεού.Ένα θα σας πω, αγρυπνίες που κάμναμε, 15 ώρες αγρυπνία. Αυτός ο άνθρωπος, ογδοηκοντούτης γέρωον, δεν εκάθητο καθόλου στο κάθισμα.Απο τον θρόνο κατέβαινε στο στασίδι, πάλι όρθιος και στην λειτουργία, 3 ώρες που ακολουθούσε μετά την πολύωρη ακολουθία του όρθρου, όρθιος, του βάζαμε μια καρέκλα να καθήσει και δεν ήθελε, λέει, ακόμη η Παναγία μας δεν με κούρασε και ας έτρεμε όλος απο την κούραση. Αυτός ο Άγιος αρχιερέας αυτός μας είπε, αυτός είδε τον κοιμώμενο αυτόν στρατηγό Ιωάννη, που θα αναστηθεί όταν θα γίνει ο 3ος μεγάλος αυτός Παγκόσμιος Πόλεμος! Τον είδε! Διότι χείλη αρχιερέως και ιερέως ου ψεύδονται.
Λοιπόν, μας είπε την αλήθεια και τον ρωτήσαμε διότι ζούσε τότε και ο μακαριστός μου και Άγιος Γέροντας μου και όλοι μαζί συνοδεία τον είχαμε πάρει στο εκκλησάκι μας και εκεί καθήσαμε και του κάμναμε τις ερωτήσεις και μας τα έλεγε, τα ακούσαμε με τα αυτιά μας. Λέει, υπάρχει αυτός ο κοιμώμενος Βασιλεύς και θα αναστηθεί. Του λέμε πότε Γέροντα, πότε Άγιε αρχιερέα του Θεού; Λέει όταν θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος.Επίσης μας είπε, ότι το δεξί του χέρι είναι στην λαβή του σπαθιού, το οποίο σπαθί είναι μες στη θήκη και μας έλεγε όταν το σπαθί θα βγεί απο την θήκη του, τότε θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Εμείς με την περιέργια μας του λέμε, σεβασμιότατε πόσο είναι το σπαθί μέσα στη θήκη;Ολίγοι, ολίγοι πόντοι εναπέμειναν για να βγεί, λέει! Και όταν το 55', έγιναν εκείνοι οι βανδαλισμοί επάνω στην Κωνσταντηνούπολη και οι Τούρκοι εκάνανε τόσες ασχήμιες, στούς αρχιερείς και ιερείς και εκκλησίες και στα μαγαζιά των ορθοδόξων Ελλήνων, τότε εγώ ήμουνα στο ασκητήρι των Αγίων Αναργύρων και βλέπω τον αρχιερέα έξω απο το ασκητήρι, ασκεπή, στενοχωρημένον, αναμμένον, ιδρωμένον και τρέχω έξω και του λέγω, Σεβασμιώτατε περάστε μέσα να σας δώσω ένα ποτήρι νερό, γιατί είστε έτσι; Και μου λέει, παιδί μου, λέει, διάκο, μου λέει, ξέρεις μήπως είναι τώρα, λέει, που θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, λέει, γιατί αυτοί οι βανδαλισμοί, μήπως είναι η αρχή του πολέμου; Και φοβόμουν μην γίνει η Δευτέρα Παρουσία και αναστηθεί ο Βασιλεύς και λοιπά. Και δεν ήταν βέβαια εκείνη, δεν ήρθε ακόμη η ώρα, αλλά υπέθεσε ο άνθρωπος, γιατί γινόντουσαν εκείνα πάνω στην Κωνσταντινούπολη. Και εν συνεχεία λέγει ότι: Αφού βασιλεύσει αυτός ο Άγιος Βασιλεύς, τότε αυτός θα ζήσει 33 χρόνια. Η ζωή αυτών τω χρόνων, θα είναι μια ζωή παραδεισένια πάνω στη γή και απο απόψεως αγαθών και απο απόψεως πίστεως..............................................................
Προφητείες Λέοντος Σοφού
Ερευνητής :
Ο Λέοντας είχε μια έντονη θρησκευτική ευλάβεια, κάτι που αποδεικνύεται κι από το ζήλο του και από τους ύμνους που έγραψε. Από την θέση στην οποία βρισκότανε, είχε σίγουρα πρόσβαση σε πολλούς φωτισμένους γέροντες της εποχής του αλλά και σε πολλά κείμενα τα οποία ίσως άλλα σώζονται σήμερα, και ίσως άλλα όχι. Επί της ουσίας όμως, αυτό που προσωπικά πιστεύω είναι ότι ο Λέοντας ο Σοφός, κάθισε και συγκέντρωσε διάφορες πηγές και συνέταξε τις Προφητείες. Γι' αυτό ίσως και βλέπουμε και πολλές ομοιότητες στις Προφητείες του Λέοντος με άλλες προφητείες άλλων Αγίων Πατέρων. Για να καταλήξω: νομίζω ότι το κείμενο του Λέοντος του Σοφού, με την ονομασία Προφητείες, θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ακριβώς όπως είναι:
Ως μία συλλογή πιθανών προφητειών Αγίων Πατέρων της εποχής του Αυτοκράτορα Λέοντα, ο οποίος με τη Σοφία του (εξ' ου και το προσωνύμιο που του δόθηκε από την Εκκλησία: Σοφός) συγκέντρωσε, αξιολόγησε και κατέγραψε όλα όσα πρόκειται να γίνουν.
Έτσι αναφέρει :
Κήρυξ αφανής τρις ανακράξει μέγα
Άπιτε σπουδή προς δυσμάς επταλόφου
Ος κατοικεί εν υγρώ τόπω διά το καυστικόν
Κατοικών εν τω άκρω της βυζαντίδος
από της δυτικής της πόλεως πύλης
πλησίον του σίγματος
Κατοικών εν τη τεραπύλω επί το ψυχρότερον μέρος
Κατοικών εν τη τεραπύλω επί το ψυχρότερον μέρος
Του σίγματος και εν τω νοτιαίω μέρει της θαλάσσης
Και εν τόπω ασήμω και βορβορώδει
Και εν τόπω ασήμω και βορβορώδει
Εδώ θα δείτε τον χάρτη με την ακριβή τοποθεσία του Σίγματος, περιοχής μέσα στην Κωνσταντινούπολη!
ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ - ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΤΙΑΝΟΙ
ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ( ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ) ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ..
Η διήγηση πού ακολουθεί περιγράφει την επίσκεψη ενός καθηγητού του Πανεπιστημίου στήν Κωνσταντινούπολη μέσα στη δεκαετία του 70.
Εκεί είχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητές του Πανεπιστημίου της Κων/πολης. Σε συζήτηση πού είχε μαζί τους για τα επερχόμενα ήρθε και το θέμα της επανάκτησης της Πόλης.
Τότε οι Τούρκοι καθηγητές (που απ΄τη συνέχεια φαίνεται ότι ήταν κρυπτοχριστιανοί) του είπαν: " Θέλεις να σε πάμε να δείς κάτι μοναδικό, με την προΰπόθεση ότι θα σου δέσουμε τα μάτια καθ΄όλη την διαδρομή, ώστε να μήν μπορείς να εντοπίσεις το μέρος. Γιατί αυτό που θα αντικρύσεις, αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό. Εκείνος δέχτηκε καί ξεκίνησαν με ένα τζίπ, αυτός με δεμένα τα μάτια, αλλά από την ώρα πού έκαναν να φτάσουν στόν προορισμό τους, υπολόγισε πώς πρέπει νά ήταν περί τά 10 χιλιόμετρα έξω απ΄την Κων/πολη. Τόν κατέβασαν με δεμένα μάτια καί τον οδήγησαν σε ένα μέρος πού απ΄την υγρασία κατάλαβε ότι ήταν σπήλαιο.
Προχώρησαν αρκετά μέσα στο σπήλαιο και όταν έφθασαν σε μια εσωτερική στοά του σπηλαίου του άνοιξαν τα μάτια. Αυτό που αντίκρυσε υπερέβαινε ό,τι μπορούσε να είχε πρίν φανταστεί! Η στοά ήταν αρκετά μεγάλη και σε κάποιο σημείο υπήρχε ένας ανοικτός τάφος χωρίς κανένα διακριτικό. Μέσα στόν τάφο είδε ένα άνδρα ντυμένο με ρούχα βασιλικά της Ρωμαΐκής αυτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυρούς σταυρούς στούς ώμους, αλλά το συγκλονιστικό ήταν ότι ο άνδρας αυτός ήταν σαν ζωντανός που κοιμάται, είχε δηλαδή ροδαλό χρώμα σαν ζωντανός. Έφερε πλήρη πολεμική εξάρτιση της εποχής και είχε το χέρι του στο ξίφος το οποίο ήταν βγαλμένο σχεδόν όλο απέμεναν δε λίγα εκατοστά για να αποσπαστεί από τή θήκη του. καί ενώ παρατηρούσε άναυδος, οι φίλοι του του είπαν: "Αυτός είναι ο δούξ Ιωάννης Βατάτζης, βασιλεύς της Νίκαιας, αυτός θα ηγηθεί του γένους των Ρωμιών.
Το μυστικό αυτό μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, σέ κάποιους έμπιστους και η παράδοση λέει ότι όταν θα βγεί το σπαθί του τελείως απ΄το θηκάρι, οι Έλληνες θα πάρουν πίσω ότι έχασαν τότε. Καί είναι γεγονός, το έχουμε παρατηρήσει ότι το ξίφος μετακινέιται κατα ενα-δύο χιλιοστα την πενταετία"(;δεν είναι βέβαιο το διάστημα).
Τού έδεσαν τα μάτια πάλι και επέστρεψαν. Φίλος φίλου του καθηγητού και αυτόπτου μάρτυρος, το έχει διηγηθεί γύρω στο 1992 απ'ευθείας σε αδελφικό μου φίλο, γιατρό, αναπληρ.διευθυντή κλινικής, πιστό και σοβαρό άνθρωπο, ο οποίος μου το μετέφερε. Τότε είμασταν πολύ δίσπιστοι. Μάλιστα εγώ το είπα στόν γέροντά μου που είναι δυσκολόπιστος σ΄αυτά και έχει διάκριση και το άκουσε με προσοχή. "Γιατί όχι;"τον άκουσα έκπληκτος να μου λέει,"το κρατάμε στην καρδιά μας αφού είναι προσδοκία μας και εφ΄όσον οι άγιοί μας έχουν πεί ότι θα γίνουν αυτά, δεν ψεύδονται". Ναί αλλά είναι ο Βατάτζης ο αγαθός βασιλεύς και θα αναστηθεί; τον ρώτησα. "Πολύ πιθανόν"μου απήντησε. Ξέροντας τον γέροντά μου κι εγώ κι ο φίλος μου θεωρήσαμε την απάντησή του σαν απόλυτη επιβεβαίωση. Παρ΄όλα αυτά είμασταν ακόμα επιφυλακτικοί.
Πολύ αργότερα το διασταυρώσαμε με ένα βίντεο όπου μιλάει ο γέρων Εφραίμ, κτήτωρ πολλών μοναστηριών στην Αμερική και λέει πώς στό Αγ. Όρος είχε γνωρίσει έναν άγιο αρχιερέα τον Μηλιτουπόλεως Ιερόθεο που ζούσε τότε μονάζοντας στο αγ. Όρος και του είχε διηγηθεί ότι σε επισκεψή του το 1952 στην Κων/πολη είχε δει (κάτω απο ποιές συνθήκες δεν ξέρω) ακριβώς τα ίδια που περιγράψω πιό πάνω. Μάλιστα έλεγε "στον γ. Εφραίμ ότι "...λίγα εκατοστά παιδάκι μου είχε για να βγεί το σπαθί απ΄το θηκάρι του...". Του το διηγήθηκε το 1955 και φοβόταν (με την εκδίωξη των Ελλήνων απ΄την Πόλη) μήπως είχε έρθει η ώρα του μεγάλου πολέμου. Στό βίντεο αυτό ο γέρων Εφραίμ τονίζει:"...και χείλη αγίου αρχιερερέως ού ψεύδονται..."
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙΣ ΕΛΛΑΣ
ΒΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κορυτσάς κυρός Ευλόγιος. (+ 21-04-1961).
(Εκκλησία της Αλβανίας).
Ο Ευλόγιος Κουρίλας γεννήθηκε στη Ζήτσιστα της Κορυτσάς το 1880.
Σε νεαρή ηλικία εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Φιλοθέου στο Άγιον Όρος. Στις 11 Απριλίου 1937 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κορυτσάς.
Ο Ευλόγιος Κουρίλας υπήρξε μια από τις σημαντικές φυσιογνωμίες του νεώτερου αθωνικού μοναχισμού.
Σπούδασε στην Αθωνιάδα, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Πανεπιστήμιο Αθηνών Θεολογία και Φιλοσοφία. Σε νεαρή ηλικία πήγε στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στη Μονή Φιλοθέου. Αργότερα πήγε στη συνοδεία της μονής Μεγίστης Λαύρας.
Το 1935 ανεκηρύχθη διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε νεώτερη ιστορία στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αργότερα πάλι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Επί σειρά ετών είχε την ευκαιρία να μελετήσει τα χειρόγραφα των βιβλιοθηκών του Αγίου Όρους, των Μετεώρων, της Πάτμου και των Αθηνών. Η έρευνά του απέδωσε πολλά πρωτότυπα συγγράμματα και μελέτες που εξέδωσε ο ίδιος σε βιβλία και δημοσίευσε σε περιοδικά. Σημαντικό μέρος των έργων του αφορά στο Άγιον Όρος.
Εκοιμήθη στη Στρατονίκη Χαλκιδικής στις 21 Απριλίου 1961.
Ο Νίκος Βέης ήταν βυζαντινολόγος και νεοελληνιστής, καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός.
Γεννήθηκε το 1883 στην Τρίπολη Αρκαδίας. Ο πατέρας του Αθανάσιος Βέης, ήταν καθηγητής στην Τρίπολη. Σε ηλικία εννέα χρονών έχασε τον πατέρα του. Αργότερα με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Φιλολογία.
Σε ηλικία μόλις δεκαοκτώ ετών εργάστηκε στο Τμήμα Χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης και ασχολήθηκε με την παλαιογραφία, την κωδικολογία και την περιγραφή των κωδίκων.
Από τότε άρχισε να δημοσιεύει άρθρα για τις βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές στα περιοδικά «Νουμάς» και «Παναθήναια».
" Ασχολήθηκε επίσης με τη δημώδη ποίηση, τη σιγιλλογραφία, με καταλόγους και περιγραφές χειρογράφων και επιγραφών. Δημοσίευσε μελέτες για επιγραφές, χειρόγραφα και κώδικες μοναστηριών, για λαϊκές παραδόσεις και λαογραφικά θέματα. "
Το 1908 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από το 1908 ως το 1910 ασχολήθηκε με την κωδικοποίηση χειρογράφων και κοδίκων των μονών των Μετεώρων. Εκείνη την εποχή, επηρεασμένος από το αγροτικό ζήτημα και εμφορούμενος από σοσιαλιστικές ιδέες, έθεσε υποψηφιότητα για βουλευτής Καρδίτσας-Τρικάλων-Καλαμπάκας, αλλά δεν εξελέγη. Το 1911 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου παρέμεινε συνολικά 14 χρόνια και όπου δίδαξε Βυζαντινή και Μεσαιωνική Ελληνική Φιλολογία. Εκεί γνώρισε και τον Αλέξανδρο Σβώλο, με τον οποίο έγινε στενός φίλος.
Πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξέδωσε το περιοδικό «Βyzantinische-Νeugriechische Jahrbucher», με το οποίο ασχολήθηκε μέχρι το 1925. Εκείνη τη χρονιά εξελέγη καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα της «Μεσαιωνικής και Νεωτέρας Ελληνικής Φιλολογίας» και επέστρεψε στην Αθήνα.
Κατά τη δικτατορία Μεταξά, αρνήθηκε να δεχθεί ως συναδέλφους συνεργάτες του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από το Πανεπιστήμιο. Όταν ξέσπασε ο πόεμος του 1940, έφυγε για το μέτωπο της Βορείου Ηπείρου. Έμεινε στην περιοχή του Αργυροκάστρου, όπου επιτέλεσε σημαντικό έργο για τη διάσωση της ελληνικής κληρονομιάς, εντοπίζοντας, μελετώντας και περιγράφοντας ελληνικές επιγραφές και χειρόγραφα της μητρόπολης Αργυροκάστρου και μοναστηριών της Βορείου Ηπείρου.
Ανακηρύχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1943. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Μετά την απελευθέρωση ασχολήθηκε με την πολιτική, αλλά το 1946 επαύθη οριστικά από το Πανεπιστήμιο, λόγω της πολιτικής του δράσης. Το 1950 ήταν υποψήφιος του Σοσιαλιστικού κόμματος ΕΛΔ του Αλέξανδρου Σβώλου και εξελέγη βουλευτής Αθηνών.
Πέθανε στην Αθήνα το 1958.
Είναι περιττό να υπογραμμίσουμε την αξία της Ιστορίας του Βυζαντινού Κράτους αείμνηστου Γεωργίου Ostrogorsky, που θεωρείται πια έργο κλασικό. Οι πολλαπλές εκδόσεις του πρωτότυπου γερμανικού κειμένου και η μετάφρασή του σε πολλές γλώσσες μαρτυρούν, τη γενική αναγνώρισή του. Μπορεί κανείς να ισχυρισθεί χωρίς υπερβολή ότιτο βιβλίο αυτό συντρόφευσε ως βασικό βοήθημα στις σπουδές και στις μελέτες τους όλους τους βυζαντινολόγους μετά τον πόλεμο και έτσι επηρέασε όσο κανένα άλλο τη διεθνήέρευνα για την ιστορία του Βυζαντίου στα τελευταία σαράντα χρόνια. Ήταν καιρός ναγίνει προσιτό και στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, τους φοιτητές και τους ερευνητές.
(Εκκλησία της Αλβανίας).
Ο Ευλόγιος Κουρίλας γεννήθηκε στη Ζήτσιστα της Κορυτσάς το 1880.
Σε νεαρή ηλικία εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Φιλοθέου στο Άγιον Όρος. Στις 11 Απριλίου 1937 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κορυτσάς.
Ο Ευλόγιος Κουρίλας υπήρξε μια από τις σημαντικές φυσιογνωμίες του νεώτερου αθωνικού μοναχισμού.
Σπούδασε στην Αθωνιάδα, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Πανεπιστήμιο Αθηνών Θεολογία και Φιλοσοφία. Σε νεαρή ηλικία πήγε στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στη Μονή Φιλοθέου. Αργότερα πήγε στη συνοδεία της μονής Μεγίστης Λαύρας.
Το 1935 ανεκηρύχθη διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε νεώτερη ιστορία στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αργότερα πάλι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Επί σειρά ετών είχε την ευκαιρία να μελετήσει τα χειρόγραφα των βιβλιοθηκών του Αγίου Όρους, των Μετεώρων, της Πάτμου και των Αθηνών. Η έρευνά του απέδωσε πολλά πρωτότυπα συγγράμματα και μελέτες που εξέδωσε ο ίδιος σε βιβλία και δημοσίευσε σε περιοδικά. Σημαντικό μέρος των έργων του αφορά στο Άγιον Όρος.
Εκοιμήθη στη Στρατονίκη Χαλκιδικής στις 21 Απριλίου 1961.
Ο Νίκος Βέης ήταν βυζαντινολόγος και νεοελληνιστής, καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός.
Γεννήθηκε το 1883 στην Τρίπολη Αρκαδίας. Ο πατέρας του Αθανάσιος Βέης, ήταν καθηγητής στην Τρίπολη. Σε ηλικία εννέα χρονών έχασε τον πατέρα του. Αργότερα με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Φιλολογία.
Σε ηλικία μόλις δεκαοκτώ ετών εργάστηκε στο Τμήμα Χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης και ασχολήθηκε με την παλαιογραφία, την κωδικολογία και την περιγραφή των κωδίκων.
Από τότε άρχισε να δημοσιεύει άρθρα για τις βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές στα περιοδικά «Νουμάς» και «Παναθήναια».
" Ασχολήθηκε επίσης με τη δημώδη ποίηση, τη σιγιλλογραφία, με καταλόγους και περιγραφές χειρογράφων και επιγραφών. Δημοσίευσε μελέτες για επιγραφές, χειρόγραφα και κώδικες μοναστηριών, για λαϊκές παραδόσεις και λαογραφικά θέματα. "
Το 1908 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από το 1908 ως το 1910 ασχολήθηκε με την κωδικοποίηση χειρογράφων και κοδίκων των μονών των Μετεώρων. Εκείνη την εποχή, επηρεασμένος από το αγροτικό ζήτημα και εμφορούμενος από σοσιαλιστικές ιδέες, έθεσε υποψηφιότητα για βουλευτής Καρδίτσας-Τρικάλων-Καλαμπάκας, αλλά δεν εξελέγη. Το 1911 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου παρέμεινε συνολικά 14 χρόνια και όπου δίδαξε Βυζαντινή και Μεσαιωνική Ελληνική Φιλολογία. Εκεί γνώρισε και τον Αλέξανδρο Σβώλο, με τον οποίο έγινε στενός φίλος.
Πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξέδωσε το περιοδικό «Βyzantinische-Νeugriechische Jahrbucher», με το οποίο ασχολήθηκε μέχρι το 1925. Εκείνη τη χρονιά εξελέγη καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα της «Μεσαιωνικής και Νεωτέρας Ελληνικής Φιλολογίας» και επέστρεψε στην Αθήνα.
Κατά τη δικτατορία Μεταξά, αρνήθηκε να δεχθεί ως συναδέλφους συνεργάτες του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από το Πανεπιστήμιο. Όταν ξέσπασε ο πόεμος του 1940, έφυγε για το μέτωπο της Βορείου Ηπείρου. Έμεινε στην περιοχή του Αργυροκάστρου, όπου επιτέλεσε σημαντικό έργο για τη διάσωση της ελληνικής κληρονομιάς, εντοπίζοντας, μελετώντας και περιγράφοντας ελληνικές επιγραφές και χειρόγραφα της μητρόπολης Αργυροκάστρου και μοναστηριών της Βορείου Ηπείρου.
Ανακηρύχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1943. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Μετά την απελευθέρωση ασχολήθηκε με την πολιτική, αλλά το 1946 επαύθη οριστικά από το Πανεπιστήμιο, λόγω της πολιτικής του δράσης. Το 1950 ήταν υποψήφιος του Σοσιαλιστικού κόμματος ΕΛΔ του Αλέξανδρου Σβώλου και εξελέγη βουλευτής Αθηνών.
Πέθανε στην Αθήνα το 1958.
Ο Γεώργιος Οστρογκόρσκι είναι ένας από τους γνωστότερους βυζαντινολόγους τους 20ου αιώνα. Ρώσος στην καταγωγή γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1902. Μετά τα πρώτα βήματα στο χώρο των κλασικών σπουδών στην Πετρούπολη μετέβη για μετεκπαίδευση στη Χαϊδελβέργη το 1921. το θέμα της διδακτορικής του διατριβή ς εκεί ήταν πάνω στη φορολόγηση της κοινοτικής γης στο Βυζάντιο κατά τον 10ο αιώνα. Δίδαξε ως υφηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπρεσλάου το διάστημα 1928-1933. Από το 1933 δίδαξε ως ο τακτικός καθηγητής της έδρας των Βυζαντινών Σπουδών του πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Εκεί το 1940 δημοσίευσε το γνωστότερο από τα έργα του, την Ιστορία του Βυζαντινού κράτους. Το 1948 ανέλαβε τη διεύθυνση του Βυζαντινολογικού Ινστιτούτου της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών. Δημοσίευσε πάνω από 200 μελέτες σε διάφορα περιοδικά βυζαντινολογίας. Για την προσφορά του τιμήθηκε από πολλές Ακαδημίες και πανεπιστήμια της Ευρώπης, μεταξύ αυτών υπήρξε ξένος εταίρος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στο Βελιγράδι το 1976. θεωρείται ως ο τελευταίος εκπρόσωπος της σειράς των Ρώσων Βυζαντινολόγων του 19ου-20ου αιώνα.
Είναι περιττό να υπογραμμίσουμε την αξία της Ιστορίας του Βυζαντινού Κράτους αείμνηστου Γεωργίου Ostrogorsky, που θεωρείται πια έργο κλασικό. Οι πολλαπλές εκδόσεις του πρωτότυπου γερμανικού κειμένου και η μετάφρασή του σε πολλές γλώσσες μαρτυρούν, τη γενική αναγνώρισή του. Μπορεί κανείς να ισχυρισθεί χωρίς υπερβολή ότιτο βιβλίο αυτό συντρόφευσε ως βασικό βοήθημα στις σπουδές και στις μελέτες τους όλους τους βυζαντινολόγους μετά τον πόλεμο και έτσι επηρέασε όσο κανένα άλλο τη διεθνήέρευνα για την ιστορία του Βυζαντίου στα τελευταία σαράντα χρόνια. Ήταν καιρός ναγίνει προσιτό και στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, τους φοιτητές και τους ερευνητές.
Ο Σπυρίδων Λάμπρος (1851-1919) ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος και ιστορικός.
Γεννήθηκε το 1851 στην Κέρκυρα και ήταν γιός του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου. Σπούδασε ιστορία στην Λειψία, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στην Βιέννη και ήταν μαθητής του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Το 1890 έγινε καθηγητής της Ελληνικής ιστορίας και της Παλαιογραφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ διετέλεσε πρύτανης του πανεπιστημίου (1893-1894, 1912-1913). Από το 1903 εξέδιδε το περιοδικό «Νέος Ελληνομνήμων», που καθιερώθηκε διεθνώς ως σημείο αναφοράς για τη Μεσαιωνική και νεώτερη Ελληνική ιστορία. Το 1916 διορίστηκε απο τον Βασιλιά πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε μεχρι το 1917. Με την επάνοδο του Βενιζέλου εξορίστηκε στην Ύδρα και στην Σκόπελο ενώ δημεύτηκε και η περιουσία του.
Απεβίωσε στην Σκόπελο το 1919 λόγω κακουχιών. Κόρη του ήταν η Λίνα Τσαλδάρη.
Γεννήθηκε το 1851 στην Κέρκυρα και ήταν γιός του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου. Σπούδασε ιστορία στην Λειψία, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στην Βιέννη και ήταν μαθητής του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Το 1890 έγινε καθηγητής της Ελληνικής ιστορίας και της Παλαιογραφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ διετέλεσε πρύτανης του πανεπιστημίου (1893-1894, 1912-1913). Από το 1903 εξέδιδε το περιοδικό «Νέος Ελληνομνήμων», που καθιερώθηκε διεθνώς ως σημείο αναφοράς για τη Μεσαιωνική και νεώτερη Ελληνική ιστορία. Το 1916 διορίστηκε απο τον Βασιλιά πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε μεχρι το 1917. Με την επάνοδο του Βενιζέλου εξορίστηκε στην Ύδρα και στην Σκόπελο ενώ δημεύτηκε και η περιουσία του.
Απεβίωσε στην Σκόπελο το 1919 λόγω κακουχιών. Κόρη του ήταν η Λίνα Τσαλδάρη.
Ο Νικόλαος Πολίτης (Καλαμάτα 1852 - Αθήνα 1921) ήταν Έλληνας λαογράφος, καθηγητής του Πανεπιστήμίου Αθηνών
Μεγάλωσε στην Καλαμάτα, όπου και τελείωσε το σχολείο. Από τα μαθητικά του χρόνια είχε αναπτύξει ενδιαφέρον για την παραδοσιακή ζωή και, μαθητής γυμνασίου ακόμα, άρχισε να δημοσιεύει λαογραφικές μελέτες σε περιοδικά, όπως η Ευτέρπη και η Πανδώρα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών φιλολογία (1868-1972) και νομικά (1874-1875) και το 1870 έγινε μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» εξέδωσε από κοινού με τον Σπυρίδων
Λάμπρο τα Νεοελληνικά Ανάλεκτα Παρνασσού. Το 1871 βραβεύτηκε για τη μελέτη του Νεοελληνική Μυθολογία. Στο διάστημα 1876-1880 παρακολούθησε σπουδές στο Μόναχο, όπου συνδέθηκε φιλικά με τον βυζαντινολόγο Καρλ Κρουμπάχερ.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε αρχικά στη Βιβλιοθήκη της Βουλής και από το 1884 κατέλαβε θέσεις στο Υπουργείο Παιδείας, αρχικά ως Τμηματάρχης Μέσης Εκπαίδευσης και έπειτα Γενικός Διευθυντής. Εισηγήθηκε μάλιστα τη διδασκαλία της δημοτικής στα σχολεία. Το 1890 έγινε καθηγητής Μυθολογίας και Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου διατέλεσε και πρύτανης.
Στο διάστημα 1889-1890 ήταν συνδιευθυντής του περιοδικού Εστία, μαζί με τον Γεώργιο Δροσίνη. Το 1908 ίδρυσε την Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία (ο ίδιος είχε εισηγηθεί τον όρο «λαογραφία» ως αντίστοιχο των ευρωπαϊκών όρων Folklore και Volkskunde), το 1909 ξεκίνησε την έκδοση του περιοδικού Λαογραφία και το 1918 ίδρυσε το Λαογραφικό Αρχείο.
Ο Πολίτης συστηματοποίησε το έργο της λαογραφίας, ώστε να καλύπτει όλο το φάσμα των εκδηλώσεων του παραδοσιακού βίου: μνημεία λόγου (τραγούδια, παροιμίες, ευχές, διηγήσεις κ.α.), κοινωνική οργάνωση, καθημερινή ζωή (ενδυμασία, τροφή, κατοικία), επαγγελματικό βίο (γεωργικό, ποιμενικό, ναυτικό), θρησκευτική ζωή, δίκαιο, λαϊκή φιλοσοφία και ιατρική, μαγεία και δεισιδαιμονικές συνήθειες, λαϊκή τέχνη, χορός και μουσική. Η ενθάρρυνση της μελέτης της παραδοσιακής ζωής αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη θεματική και την τεχνοτροπία τών ποιητών της Γενιάς του 1880 και τών εκπροσώπων της ηθογραφικής πεζογραφίας.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε αρχικά στη Βιβλιοθήκη της Βουλής και από το 1884 κατέλαβε θέσεις στο Υπουργείο Παιδείας, αρχικά ως Τμηματάρχης Μέσης Εκπαίδευσης και έπειτα Γενικός Διευθυντής. Εισηγήθηκε μάλιστα τη διδασκαλία της δημοτικής στα σχολεία. Το 1890 έγινε καθηγητής Μυθολογίας και Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου διατέλεσε και πρύτανης.
Στο διάστημα 1889-1890 ήταν συνδιευθυντής του περιοδικού Εστία, μαζί με τον Γεώργιο Δροσίνη. Το 1908 ίδρυσε την Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία (ο ίδιος είχε εισηγηθεί τον όρο «λαογραφία» ως αντίστοιχο των ευρωπαϊκών όρων Folklore και Volkskunde), το 1909 ξεκίνησε την έκδοση του περιοδικού Λαογραφία και το 1918 ίδρυσε το Λαογραφικό Αρχείο.
Ο Πολίτης συστηματοποίησε το έργο της λαογραφίας, ώστε να καλύπτει όλο το φάσμα των εκδηλώσεων του παραδοσιακού βίου: μνημεία λόγου (τραγούδια, παροιμίες, ευχές, διηγήσεις κ.α.), κοινωνική οργάνωση, καθημερινή ζωή (ενδυμασία, τροφή, κατοικία), επαγγελματικό βίο (γεωργικό, ποιμενικό, ναυτικό), θρησκευτική ζωή, δίκαιο, λαϊκή φιλοσοφία και ιατρική, μαγεία και δεισιδαιμονικές συνήθειες, λαϊκή τέχνη, χορός και μουσική. Η ενθάρρυνση της μελέτης της παραδοσιακής ζωής αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη θεματική και την τεχνοτροπία τών ποιητών της Γενιάς του 1880 και τών εκπροσώπων της ηθογραφικής πεζογραφίας.
Ιστορία της βυζαντινής αυτοκρατορίας 324-1453[ISBN: 960-400-384-4] Συγγραφέας: Vasiliev, A. A. Εκδόσεις: Πελεκάνος
Κarl Krumbacher
Γεννήθηκε στο Κούρναχ της Βαυαρίας, και σπούδασε στα πανεπιστήμια του Μονάχου και της Λειψίας, και κράτησε το αξίωμα του καθηγητή της μεσαιωνικής και νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας από το 1897 μέχρι το θάνατό του.
Το σπουδαιότερό του έργο είναι η Ιστορία της Βυζαντινής Λογοτεχνίας (Geschichte der byzantinischen Literatur von Justinian bis zum Ende des Ostroemischen Reiches), μία δεύτερη έκδοση του οποίου δημοσιεύτηκε το 1897, με τη συνεργασία του Άλμπερτ Έρχαρτ (απόσπασμα για θεολογία) και του Χάινριχ Γκέλτσερ (γενική σκιαγράφηση της βυζαντινής ιστορίας, 395-1453 μ.Χ.). Η αξία του έργου επαυξάνεται ιδιαίτερα από τις εκτενείς βιβλιογραφίες που εμπεριέχονται στο σώμα του έργου και σε ειδικό παράρτημα.
Ο Κρουμπάχερ ίδρυσε επίσης το περιοδικό Byzantinische Zeitschrift (1892) και το Byzantinisches Archiv (1898). Ταξίδεψε αρκετά και τα αποτελέσματα ενός ταξιδιού στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν στο Ελληνικό ταξίδι του (Griechische Reise (1886)). Άλλα έργα του είναι: το Casio (1897), πραγματεία σε βυζαντινή ποιήτρια του 9ου αι. μ.Χ., μαζί με τα σπαράγματα· Μιχαήλ Γλυκάς (Michael Glykas (1894))· Η ελληνική λογοτεχνία του Μεσαίωνα (Die griechische Litteratur das Mittelalters) στο Die Kultur der Gegenwart του Paul Hinneberg, i. 8 (1905); Το πρόβλημα της νεοελληνικής καθαρεύουσας (Das Problem der neugriechischen Schriftsprache (1902)), στο οποίο αντιτάσσεται στις προσπάθειες των καθαρολόγων για εισαγωγή του κλασικού ύφους στη σύχρονη ελληνική λογοτεχνία· τέλος, Δημοφιλείς εκθέσεις (Populäre Aufsätze (1900)).
Το σπουδαιότερό του έργο είναι η Ιστορία της Βυζαντινής Λογοτεχνίας (Geschichte der byzantinischen Literatur von Justinian bis zum Ende des Ostroemischen Reiches), μία δεύτερη έκδοση του οποίου δημοσιεύτηκε το 1897, με τη συνεργασία του Άλμπερτ Έρχαρτ (απόσπασμα για θεολογία) και του Χάινριχ Γκέλτσερ (γενική σκιαγράφηση της βυζαντινής ιστορίας, 395-1453 μ.Χ.). Η αξία του έργου επαυξάνεται ιδιαίτερα από τις εκτενείς βιβλιογραφίες που εμπεριέχονται στο σώμα του έργου και σε ειδικό παράρτημα.
Ο Κρουμπάχερ ίδρυσε επίσης το περιοδικό Byzantinische Zeitschrift (1892) και το Byzantinisches Archiv (1898). Ταξίδεψε αρκετά και τα αποτελέσματα ενός ταξιδιού στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν στο Ελληνικό ταξίδι του (Griechische Reise (1886)). Άλλα έργα του είναι: το Casio (1897), πραγματεία σε βυζαντινή ποιήτρια του 9ου αι. μ.Χ., μαζί με τα σπαράγματα· Μιχαήλ Γλυκάς (Michael Glykas (1894))· Η ελληνική λογοτεχνία του Μεσαίωνα (Die griechische Litteratur das Mittelalters) στο Die Kultur der Gegenwart του Paul Hinneberg, i. 8 (1905); Το πρόβλημα της νεοελληνικής καθαρεύουσας (Das Problem der neugriechischen Schriftsprache (1902)), στο οποίο αντιτάσσεται στις προσπάθειες των καθαρολόγων για εισαγωγή του κλασικού ύφους στη σύχρονη ελληνική λογοτεχνία· τέλος, Δημοφιλείς εκθέσεις (Populäre Aufsätze (1900)).
